Τον Θάνατο, τον ξεπερνάει η αθωώτητα και η αγνότητα
'Τον Θάνατο, τον ξεπερνάει η παιδικότητα', έλεγε ο καθηγητής μου Δογματολόγος κ. Χρυσόστομος Σταμούλης, με τον οποίο διδασκόμαστε πολλά και διάφορα σημαντικά για το μυστήριο του Έρωτος και του Θανάτου.
Θα τον παραφράσω όμως για λόγους ακριβολογίας και φιλοσοφικά σκεπτώμενος: τον θάνατο, τον ξεπερνάει η λαμπερή αθωώτητα και η αγνότητα.
Όταν είμαστε μικρά, παίζαμε με τις ώρες σε ταράτσες, σε πάρκα, σε αλάνες, σε δρόμους, σε πλατείες... χωρίς καμμία φοβία ή άγχος ή αγωνία του θανάτου. Σήμερα, υπάρχουν άνθρωποι που λέγονται Χριστιανοί και μπαίνουν αδιάκριτα σε ιερούς ναούς για τις ιερές ακολουθίες με μάσκες ως το κάτω βλέφαρο και με 5-6 διδύναμες αναμνηστικές δόσεις με παν ό,τι εμβόλιο τους πει η τηλεόραση.
Λογικό είναι, όταν μπερδεύεις το Εμπορικό Κέντρο με τον Ιερό Ναό! Εξάλλου αν το καλοσκεφτείτε και οι δύο ναοί είναι: π.χ. με μυστήρια, με τράπεζες, με ιερατείο, με παραστάσεις, με τελετουργικά, με άρτο και θεάματα, με φύλακες, με επιτρόπους, με πιστούς, με ιερόσυλους, με ιεροφάντες και συκοφάντες/ισσες, με κεριά και λιβάνια... αφήνεις και τον οβολό σου... με αρματωλούς και κλέφτες, απλώς ο ένας ναός υπηρετεί τον τριαδικό Θεό και ο άλλος τον θεό Μαμωνά.
Οι Θεοί, δεν μπερδεύονται στα πόδια και στις επιχειρήσεις του ενός ή του άλλου, αφού, προυπήρχε και υπάρχει ένας αένναος αόρατος πόλεμος μεταξύ τους. Απλά ο Μαμωνάς, ο πλέον ζαβολιάρης, θεός του Μώλ και των τραπεζιτών, μπερδεύει τις καρδιές των ανθρώπων από τις αναθυμιάσεις της απληστίας και υπερκατανάλωσης πάσης φύσεως λογιών λογιών ειδών, ωσάν είδος ψυχοθεραπείας.
Το θάνατο, δεν τον ξεπερνάει η καθημερινή λαιμαργεία και υστερία σου με το shoping therapy, ή με το να κατατρώς σαν βαμπίρ τις σάρκες και να ρουφάς το αίμα όσων υπαλλήλων προσπαθούν να σε εξυπηρετήσουν. Τα βαμπίρ, τα ξεπέρασε ή τα ξέρασε μέχρι και ο θάνατος αφού άφησε διαπαντώς την μυρωδιά του...
Τον Θάνατο, τον ξεπερνάει, η ευγένεια της ψυχής, όχι η επίπλαστη ευγένεια των χειλέων.
Τον Θάνατο, τον προσπερνάει η έσωθεν και έξωθεν πυρηνική καθαρότητα και φωτεινότητα.
Σήμερα, πολλοί αφελείς και άπιστοι, τυφλοί στην καρδιά δηλαδή, νομίζουν, ότι τον θάνατο τον ξεγελάει και τον ξεπερνάει η επιστημονικότητα και η τεχνολογία της βιοχημείας των Φαρμακοβιομηχανιών!
Το καθαρό και γαλήνιο βλέμμα των οφθαλμών από μία πιστεύουσα πύρινη ερωτευμένη καρδία δεν έχει καμμία σχέση προφανώς, με το φοβικό σύνδρομο των συμπλεγματικών νάρκισσων εαυτών μας που κρύβονται επιμελλώς πίσω από ένα ζευγάρι σκούρων γυαλιών.
Τον θάνατο, τον ξεπερνάει η αμνησικακία και συγχώρεση, αρετές που ήταν και είναι φυσικές σε πολλά παιδιά κατά την παιδική τους ηλικία.
Τον Θάνατο, τον προσπερνάει, η Χριστότητα και η Φιλότητα!
Τον Θάνατο, τον εκμηδενίζει, η ερωτικότητα!
Τον Θάνατο, τον ξεπετάει, η δημιουργικότητα!!
Τον Θάνατο, τον ποδοποτάει, η αληθής κοινωνικότητα!
Τον Θάνατο, τον αντιμετωπίζει, η (αυτο)θυσιαστικότητα!
Τον Θάνατο, τον καταποντίζει η ηρωϊκότητα (εξ ού έρως, αλλά και ήρως)!
Συνεπώς, αληθεύει ο λόγος του καθηγητού μας, αφού η παιδικότητα (όπου σημείο αναφοράς της είναι η αμνησικακία), είναι ευαγγελικός όρος και προϋπόθεση για όσους επιθυμούν πρώτον την Βασιλεία των Ουρανών.
Αυτή η παιδικότητα και αθωώτητα των νέων φοιτητών που έφυγαν αιφνίδια, είναι αξιοθαύμαστη, ίσως να είναι τελικά και ο λόγος της ζηλόφθονης δαιμονικής βασκανίας να πληγεί το τρένο... ώστε, δικαίως πάσχουμε, ώ θνητοί! με την συγκλονιστική ακούσια θυσία τους, μέσα στο σχέδιο της πανσοφίας ενός πανάγαθου Θεού, φαίνεται να είναι να παταχθεί και να περιοριστεί το πάσης φύσεως μυστήριο του κακού, και να ωφεληθούν αιώνια τόσο αυτοί που έφυγαν αιφνίδια και τραγικά όσο και αυτοί που έμειναν πίσω.
© Του Παναγιώτη Νούνη
*Γιατί δικαίως; Διότι, γιατί άραγε οι γονείς με τα πυρηνικά απόβλητα της ματαιοδοξίας τους κοκορεύονται, φουμίζουν, διαφημίζουν, δεξιά και αριστερά, είτε με λόγο είτε με έργα αναρτήσεις κ.λπ. αδιακρίτως, τα παιδιά τους; Εμένα ο γιός μου είναι άριστος και σπουδάζει Πολυτεχνείο ή Νομική! Εμένα η κόρη μου έπιασε πτυχίο Δασκάλας και κάνει Μάστερ! Εμένα η κόρη μου έχει ένα φίλο. Εμένα ο γιός μου θα πάρει πτυχίο και βρήκε και καλή δουλειά. Εμένα το παιδί μου θα πάει εξωτερικό. Και όλα αυτά γιατί; Γιατί προκαλούμε την ζήλια και τον φθόνο των άλλων; Η ζηλοφθονία των ανθρώπων, η δαιμονική βασκανία, τίκτει και τον φόνο! Συνεπώς, ποιός είναι ο κατ εξοχήν ηθικός αυτουργός του εγκλήματος;
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου