Ο ΕΘΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΑΝΡΘΩΠΩΝ ΣΤΙΣ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΕΣ ΑΠΟΛΑΥΣΕΙΣ
Ο Εθισμός των Ανθρώπων στις Σεξουαλικές Απολαύσεις
For English version click here
Παρουσιάζω στο εκλεκτό και φιλότιμο αναγνωστικό κοινό μας μια ενδιαφέρουσα ίσως φιλοσοφική διάλεξη του φιλόσοφου/θρησκειολόγου Άλαν Γουάτς περί του εθισμού των σύγχρονων ανθρώπων στις πάσης φύσεως σεξουαλικές απολαύσεις.
Το κυρίως θέμα είναι η Σεξουαλικότητα και η «Χριστιανική Ηθική» της Θρησκείας του Χριστιανισμού, η οποία πρώτη είναι ένας παραπόταμος ή αν θέλετε μία έκφανση του Έρωτα.
Καλώς ή κακώς στην σύγχρονη χριστιανική και μη σκέψη πολλών ανθρώπων ο Έρως ταυτίζεται σήμερα απόλυτα με την σεξουαλικότητα. Άραγε αυτά τα πράγματα ταυτίζονται; Επίσης η Σεξουαλικότητα ταυτίζεται στο μυαλό πολλών απόλυτα με την πτώση και το κακό το οποίο υποτίθεται υποβόσκει εξ υπαρχής της δημιουργίας στην ύλη, και άρα η σωματικότητα και τα περί ή πέριξ αυτής είναι αυτά καθ΄εαυτά κακά, ειδεχθή, ανήθικα και αμαρτωλά.
Τούτος ο εθισμός μας στις πολυποίκιλες σεξουαλικές απολαύσεις είναι ψυχολογικός μεν αλλά ιδιαζόντως πιό βαθύτερος μάλλον απ΄ ότι νομίζουμε καθότι είναι ολιστικός δηλ. ψυχοσωματικός και αφού ως ένσαρκοι και επίγειοι άνθρωποι σύμφωνα με τον φυσικό νόμο της έλξης και της μεταπτωτικής καταστάσεως πραγμάτων έχουμε μεγίστη φυσική ροπή και εθιζόμαστε πρός (και με) τις ποικίλες ηδονές και τα διάφορα πάθη του σώματος και της ψυχής.
Η «Χριστιανική Ηθική» κυρίως της Θρησκείας του Δυτικού Χριστιανισμού (Παπισμού ή Προτεσταντισμού) φαίνεται να είναι η συνήθης ύποπτος της μανιακής τάσης του ανθρώπου πρός τα σεξουαλικά πάθη, τα οποία δευτερευόντως τον (εξ)ωθούν στην άρνηση του Χριστιανισμού με αποτέλεσμα να οδηγείται πρός την αθεΐα/αγνωστικισμό ή ετερόδοξα θρησκεύματα που ικανοποιούν ιδιαίτερα το σεξουαλικό του ένστικτο (κυρίως το Ισλάμ ή Ανατολικά Θρησκεύματα).
Η κοπιαστική απομαγνητοφώνηση ολοκλήρου της διαλέξως στην οποία παραπέμπουμε φωτογραφικώς έγινε γραπτώς από την φίλη και συνεργάτιδα του Ιστολογίου «ΑΠΟΛΟΓΗΤΙΚΑ» την κυρία Ουρανία Βασιλακάκου. Η κ. Ουρανία Β. ανέλαβε μάλιστα και την εν δυνάμει μετάφραση απο τα αγγλικά στην Ελληνική Γλώσσα, ώστε να ικανοποιηθούσι οι καλοί αναγνώστες/τριες μας που αγνοούν παντελώς την αγγλική.
Της οφείλω πολλές εγκάρδιες ευχαριστίες.
Του Παναγιώtη Νούνη
Ο Εθισμός των Ανθρώπων στις Σεξουαλικές Απολαύσεις
Toυ Άλαν Γουάτς, Φιλοσόφου/Θρησκειολόγου
Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να σας πω πως, κατά έναν πολύ ιδιαίτερο και αξιοπερίεργο τρόπο, ο δυτικός άνθρωπος έχει εμμονή με το σεξ, και ο κύριος λόγος για τον οποίο συμβαίνει αυτό είναι ένα θρησκευτικό υπόβαθρο εξαιρετικά μοναδικό μεταξύ των θρησκειών του κόσμου. Αναφέρομαι, συγκεκριμένα, στον Χριστιανισμό και, δευτερευόντως, στον Ιουδαϊσμό, στον βαθμό που ο Ιουδαϊσμός στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ έχει δεχτεί έντονες επιρροές από τον Χριστιανισμό. Ωστόσο, ανάμεσα σε όλες τις θρησκείες ανά τον κόσμο, ο Χριστιανισμός είναι (η θρησκεία αυτή) που ασχολείται κατά μοναδικό και αποκλειστικό τρόπο με το σεξ, περισσότερο από τον Πριαπισμό, περισσότερο από την ταντρική γιόγκα, περισσότερο από κάθε είδους λατρεία γονιμότητας που έχει ποτέ υπάρξει επί προσώπου γης. Δεν έχει υπάρξει ποτέ ξανά άλλη θρησκεία στην οποία η σεξουαλικότητα να έχει αποτελέσει τόσο σημαντικό στοιχείο, και διαθέτουμε ορισμένα πολύ απλά πρότυπα βάσει των οποίων μπορούμε να καταλήξουμε σε αυτό το συμπέρασμα.
Στα πλαίσια της κοινής, απλής ομιλίας, όταν λέμε πως ένα άτομο ζει μέσα στην αμαρτία, γνωρίζουμε πολύ καλά πως δεν εννοούμε ότι εμπλέκεται σε μία επιχείρηση εξαπάτησης του κοινού, πωλώντας κακοφτιαγμένα αρτύματα, ή οτιδήποτε παρεμφερές. Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι δεν προσπαθούν να στήσουν μία επιχείρηση πλαστογράφησης επιταγών όχι, οι άνθρωποι που ζουν μέσα στην αμαρτία είναι άνθρωποι που έχουν μία ασυνήθιστη σεξουαλική σχέση. Κατά τον ίδιο τρόπο, όταν λέμε πως κάτι είναι ανήθικο, εννοούμε, λίγο-πολύ, πως είναι κάτι σεξουαλικά ασυνήθιστο.
Θυμάμαι πως, όταν ήμουν παιδί στο σχολείο, μας επισκεπτόταν ένας ιεροκήρυκας. Ερχόταν μία φορά τον χρόνο, ο ίδιος άνδρας κάθε χρόνο, και μας μιλούσε πάντα για το ποτό, τον τζόγο και την ανηθικότητα. Θυμάμαι τον χαρακτηριστικό τρόπο με τον οποίο πρόφερε εμφατικά τη λέξη, και ήταν απολύτως σαφές τι ακριβώς ήταν η ανηθικότητα.
Θα ήθελα, επίσης, να επισημάνω πως, παρόντων εξαιρουμένων -καθώς η «Ουνιταριανή» (Μοναρχιανιστική) εκκλησία είναι κάπως ασυνήθιστη-, οι περισσότερες εκκλησίες στην Αμερική, στην Αγγλία και σε άλλα μέρη του δυτικού κόσμου, αποτελούν, με κάθε ειλικρίνεια, κοινωνίες ελέγχου της σεξουαλικότητας. Κατά καιρούς το ενδιαφέρον τους εξάπτεται και από άλλα ηθικά ζητήματα, αλλά στην πραγματικότητα όχι ιδιαίτερα. Με άλλα λόγια, εάν εξετάσουμε τους λόγους για τους οποίους μπορεί να εκδιωχθεί κάποιος από την εκκλησία -ας υποθέσουμε, για παράδειγμα, σημαντικοί ιερείς, επίσκοποι, κληρικοί κ.ο.κ.- θα διαπιστώσουμε πως μπορούν να ζουν με φθόνο, μίσος, κακία και κάθε ανηλεή συμπεριφορά, και να διατηρούν μία απόλυτα ασφαλή θέση και υπόληψη. Τη στιγμή, όμως, που οποιοδήποτε στοιχείο της σεξουαλικής τους ζωής καταστεί, έστω και ελάχιστα, ασυνήθιστο, απομακρύνονται από τον κλήρο και αυτό συνιστά ουσιαστικά τον μοναδικό λόγο που μπορεί να οδηγήσει στην καθαίρεση κάποιου προσώπου από την εκκλησία.
Ας μελετήσουμε, για παράδειγμα, ένα Ρωμαιοκαθολικό εγχειρίδιο ηθικής θεολογίας. Αυτά τα εγχειρίδια ηθικής θεολογίας αποτελούν εξειδικευμένα βιβλία όσον αφορά τις αμαρτίες κάθε είδους, επεξηγώντας λεπτομερώς τι είναι, πώς διαπράττονται, πόσο σοβαρές είναι -κυρίως ως οδηγός για τους εξομολογητές-, και συντάσσονται πάντα σύμφωνα με τις Δέκα Εντολές και όταν φτάνουν στην Εντολή «ου μοιχεύσεις», ο όγκος τους διαστέλλεται εκθετικά, κάπως έτσι (δείχνει το μέγεθος με χειρονομία μάλλον). Πράγματι, καταλαμβάνει τα δύο τρίτα ολόκληρου του τόμου, παραθέτοντας κάθε λεπτομέρεια, έτσι ώστε καταλήγουμε τελικά να διαμορφώνουμε την ιδέα του σεξ στο μυαλό μας με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο -αν και (θα λέγαμε πως ο εγκέφαλος) δεν είναι ακριβώς το ιδανικότερο μέρος (γι’αυτή την ιδέα).
Αξίζει, λοιπόν, να αναλύσουμε βαθύτερα το συγκεκριμένο θέμα, καθώς δεν είναι τόσο απλό όσο φαίνεται.
Ουσιαστικά, διακρίνουμε δύο ρίζες του όλου προβλήματος. Τη μία από αυτές, αποτελεί το ζήτημα του γιατί η σεξουαλική ευχαρίστηση, από όλες τις απολαύσεις, ως ένα είδος πραγματικά υπέρτατης ευχαρίστησης, διαχωρίζεται και αποτελεί αντικείμενο ιδιαίτερου φόβου για τους θρησκευόμενους ανθρώπους;
Αυτό δεν ισχύει μόνο στον Χριστιανισμό. Ο Χριστιανισμός τονίζει το στοιχείο αυτό με έναν χαρακτηριστικό τρόπο, εντούτοις και στις Ασιατικές θρησκείες, ιδίως στην Ινδία, επικρατεί η πεποίθηση πως, για να επιτύχει κανείς το αποκορύφωμα της πνευματικότητας, το κύριο στοιχείο που πρέπει να εγκαταλείψει είναι η σεξουαλικότητα, υπό τη συνήθη έννοια των σεξουαλικών επαφών με έναν άνδρα ή μία γυναίκα, ανάλογα με την περίπτωση.
Αυτό, βλέπετε, αντανακλά, εν μέρει, μια στάση απέναντι στον φυσικό κόσμο, διότι μέσω της σεξουαλικότητας, όπως και μέσω της τροφής, επιτυγχάνουμε τις πλέον θεμελιώδεις σχέσεις μας με την ύλη, τη φύση, το φυσικό σύμπαν, και μπορούμε, (μέσω των διαδικασιών αυτών), να προσκολληθούμε περισσότερο στο σώμα, στον φυσικό οργανισμό, στην υλική ζωή. Αυτός είναι ένας από τους λόγους που καθιστά τη σεξουαλικότητα προβληματική.
Ο δεύτερος λόγος (που καθιστά τη σεξουαλικότητα προβληματική) είναι λιγότερο εμφανής, και αφορά το γεγονός πως η σεξουαλικότητα είναι ένα στοιχείο από το οποίο δεν μπορεί να απαλλαγεί κανείς.
Από όποια οπτική και να το εξετάσουμε, η ζωή είναι σεξουαλική υπό την έννοια, για παράδειγμα, ότι όλοι είμαστε είτε άντρες, είτε γυναίκες -υπάρχουν ποικίλες άλλες κατηγορίες, αλλά ουσιαστικά συνιστούν μορφές αρρενωπότητας και θηλυκότητας-, καθώς επίσης και από το γεγονός ότι ο καθένας από εμάς είναι το αποτέλεσμα σεξουαλικής συνεύρεσης. Και το χαρακτηριστικό αυτό μπορεί να διερευνηθεί με δύο διαφορετικούς τρόπους.
Μπορούμε, από τη μια πλευρά, να υποθέσουμε ότι τα υψηλότερα ιδανικά του ανθρώπου, η πνευματικότητά του και ούτω καθεξής, είναι το αποτέλεσμα καταπιεσμένης σεξουαλικότητας. Από την άλλη, μπορούμε να θεωρήσουμε ότι η ανθρώπινη σεξουαλικότητα είναι μία εκδήλωση, συγκεκριμένης μορφής ή έκφρασης αυτού που αποκαλούμε πνευματικό, μεταφυσικό, θεϊκό, ή όπως αλλιώς θέλετε να το ονομάσετε.
Προσωπικά, εμμένω στην δεύτερη οπτική.
Δεν πιστεύω πως η θρησκεία είναι αποτέλεσμα καταπιεσμένης σεξουαλικότητας. Θεωρώ, ωστόσο, ότι η θρησκεία είναι μία μόνο από τις πολυάριθμες μορφές με τις οποίες, οτιδήποτε και αν είναι «αυτό», εκδηλώνεται. Εντούτοις, εάν «αυτό» (η σεξουαλικότητα) είναι κάτι από το οποίο δεν μπορούμε να απαλλαγούμε, και εάν αντιλαμβανόμαστε ότι, στην πραγματικότητα, μία στάση ζωής στην οποία η σεξουαλικότητα καταπιέζεται ή καταστέλλεται με κάποιον τρόπο, αποτελεί παρ’ όλα αυτά, μία ακόμη εκδήλωση της σεξουαλικότητας, τότε καταλήγουμε στην άποψη μίας θρησκείας στην οποία το σεξ συνιστά ένα πολύ ιδιαίτερο ταμπού, στοιχείο μάλλον ασυνήθιστο. Είναι, βλέπετε, κοινώς αποδεκτό πως ο Χριστιανισμός είναι η θρησκεία στην οποία το σεξ αποτελεί ταμπού, και δεν υπάρχει τρόπος να παρακάμψεις αυτή την πεποίθηση.
Γνωρίζω πως οι σύγχρονοι ιερείς θεωρούν το σεξ αποδεκτό. Είναι καθ’ όλα επιτρεπτό στην περίπτωση που κανείς είναι παντρεμένος και έχει αναπτύξει μία ώριμη σχέση με μία γυναίκα, και μάλιστα εγκωμιάζεται με άγιους επαίνους.
Εάν, ωστόσο, μελετήσουμε οποιοδήποτε Χριστιανικό κείμενο που χρονολογείται, ας πούμε πριν από το 1850 -για να ορίσουμε μία ημερομηνία σχετικά αυθαίρετα-, θα διαπιστώσουμε πως, στην πραγματικότητα, δεν είναι διόλου αποδεκτό. Επιτρέπεται μόνο μεταξύ των παντρεμένων ζευγαριών, και αποκλειστικά με σκοπό την αναπαραγωγή, αλλά, εν γένει, η αποχή από αυτό είναι η βέλτιστη οδός, όπως το έθεσε ο Άγιος Παύλος:
«Είναι προτιμότερο να παντρευτείς παρά να καείς με τη φωτιά της λαγνείας και, τελικά, να καείς στην κόλαση».
Εντούτοις παντού, διαρκώς και αναπόφευκτα -σε όλα τα συγγράμματα των Πατέρων της Εκκλησίας, από τον ίδιο τον Απόστολο Παύλο έως τον άγιο Ιγνάτιο Λογιόλα, ή οποιονδήποτε από τους σπουδαίους και σχετικά σύγχρονους ηγέτες της (ρωμαιο)καθολικής πίστης, ή (ακόμη) τον (Ιωάννη) Καλβίνο, τους μεγάλους Προτεστάντες (θεολόγους), τον Τζον Νοξ-, συνολικά, το σεξ θεωρείται αμαρτία, το σεξ θεωρείται ακαθαρσία. Και θα μπορούσε κανείς, πολύ απλά, να πει πως αυτό είναι κακό και εξαιρετικά λάθος, αλλά θα ήθελα να επισημάνω και την ύπαρξη μίας άλλης πλευράς.
Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να κάνεις έναν θαμνοφράχτη να ψηλώσει από το να τον κλαδέψετε. Δεν υπάρχει αποτελεσματικότερος τρόπος να κάνεις το σεξ ενδιαφέρον από το να το απαγορεύσεις (δαιμονοποιήσεις) και ως αποτέλεσμα όλων αυτών των αιώνων σεξουαλικής καταπίεσης και συσχετισμού (της σεξουαλικότητας) με την ακαθαρσία, ο δυτικός κόσμος ανέπτυξε μία ιδιαίτερη μορφή ερωτισμού. Ωστόσο, αυτή είναι μία πτυχή του συνολικού προβλήματος την οποία δεν θεωρώ ιδιαίτερα προσοδοφόρο να διερευνήσουμε.
Θα ήθελα απλώς, επί τη ευκαιρία, να αναφέρω ότι η όλη στάση της αντι-σεξουαλικότητας στη Χριστιανική παράδοση δεν είναι, στην πραγματικότητα, τόσο αντιθετική όσο φαίνεται. Είναι, απλώς, ένας τρόπος να καταστεί το σεξ πιο λάγνο και συναρπαστικό, με ένα κάπως πιο «βρώμικο» ύφος και, υποθέτω, πως θα μπορούσε να συνιστάται σε άτομα που δεν αισθάνονται ιδιαίτερα «παιχνιδιάρικα» και χρειάζονται μία μικρή ώθηση ζωντάνιας.
Η άλλη πλευρά του προβλήματος, (δηλαδή, το πρώτο πράγμα που ανέφερα) είναι πολύ πιο ενδιαφέρουσα. Για ποιο λόγο έχει αποτελέσει πρόβλημα για τα ανθρώπινα όντα η ευχαρίστηση, και το ότι αντιλαμβανόμαστε τη σεξουαλική δραστηριότητα ως υπέρτατη ευχαρίστηση, ως υπέρτατη συνένωση του εαυτού μας με το σώμα και με τον φυσικό κόσμο; Για ποιον λόγο θα έπρεπε αυτό να είναι πρόβλημα; Η ουσία έγκειται, απλούστατα, στο γεγονός ότι ο φυσικός κόσμος είναι εφήμερος, παροδικός, καταρρέει σταδιακά, και τα σώματα που κάποτε ήταν δυνατά, απαλά και όμορφα στη νιότη τους, αρχίζουν να μαραίνονται, να φθείρονται και να μετατρέπονται, τελικά, σε σκελετούς. Και εάν κανείς προσκολληθεί σε κάποιο από αυτά και το δει ξαφνικά να μετατρέπεται σε σκελετό στα χέρια του -όπως και θα συμβεί, εάν επιταχύνουμε λίγο την αίσθηση του χρόνου- θα νιώσει εξαπατημένος. Και εδώ και αιώνες θρηνούμε το γεγονός αυτό, το ότι η ζωή είναι τόσο σύντομη που όλες οι ομορφιές αυτού του κόσμου καταρρέουν.
Εάν, συνεπώς, είναι κανείς σοφός, δεν θα χαρίσει την καρδιά του στη θνητή ομορφιά, αλλά στις πνευματικές αξίες που είναι αναλλοίωτες.
Ακόμη και αυτός ο υποτιθέμενος μέθυσος και άσωτος, Ομάρ Xαγιάμ, γράφει:
«Σαν να ‘τανε φτιαγμένος για το κέφι σου ο κόσμος ζήσε,
Σαν να τον έχουνε ξομπλιάσει για την αφεντιά σου μόνο.
Μα μην το λησμονάς πως δεν εισ’ άλλο από μια χούφτα χιόνι
Στην αμμουδιά στρωμένο μια δυο μέρες που θα λιώσει.»
(απόδοση από το διαδίκτυο)
Με άλλα λόγια, μην ποντάρετε σε αυτό το «άλογο». Μελετήστε οποιοδήποτε είδος πνευματικής λογοτεχνίας θέλετε -Χριστιανισμό, Βουδισμό, Ινδουισμό, Ταοϊσμό-, και θα διαπιστώσετε πως όλα φαίνεται να τονίζουν τη σημασία της απόσπασης του ατόμου από το σώμα, από τον φυσικό κόσμο, έτσι ώστε να μην βυθιστεί στο ρεύμα της παροδικότητας.
Η κεντρική ιδέα, όπως βλέπετε, είναι ότι, στον βαθμό που κανείς ταυτίζεται με το σώμα και τις σωματικές απολαύσεις, στον ίδιο βαθμό θα αποτελέσει κάτι το οποίο παρασύρεται από την εφήμερη ροή. Η λύση, επομένως, είναι να κρατήσετε τον εαυτό σας σε απόσταση, ουδέτερο, όπως, για παράδειγμα, συμβουλεύουν πολλοί Ινδουιστές κατά την πρακτική της γιόγκα, όπου καλούν τους συμμετέχοντες να βιώσουν όλες τις αισθητηριακές εμπειρίες ως απλοί παρατηρητές. Εσύ ο ίδιος ταυτίζεσαι με τον αιώνιο, πνευματικό, αμετάβλητο εαυτό, μάρτυρα όλων όσων διαδραματίζονται, ο οποίος όμως δεν εμπλέκεται σε αυτά περισσότερο από όσο η λεία υφή ή το χρώμα ενός καθρέφτη επηρεάζεται ή μεταβάλλεται από τα στοιχεία που αντανακλά.
Διατηρήστε το μυαλό σας σαν έναν καθρέφτη, αγνό και καθαρό, απαλλαγμένο από σκόνη, απαλλαγμένο από ελαττώματα, απαλλαγμένο από λεκέδες, και απλώς αντικατοπτρίστε ό,τι συμβαίνει, αλλά μην προσκολλάστε. Θα βρείτε τη συμβουλή αυτή παντού. Εντούτοις, πάντοτε θεωρούσα πως αυτή η στάση της ουσιαστικής απόσπασης από το φυσικό σύμπαν υπόκειται σε ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα, (και θέτει το ερώτημα) «για ποιον λόγο υφίσταται, τότε, το σύμπαν;», (εάν δεχτούμε την οπτική αυτή).
Εάν ο Θεός είναι, κατά κάποιον τρόπο, υπεύθυνος για την ύπαρξη μιας δημιουργίας, και εάν αυτή η δημιουργία είναι, ουσιαστικά, μία παγίδα, για ποιον λόγο τη δημιούργησε; Φυσικά, σύμφωνα με ορισμένες θεολογίες, το φυσικό σύμπαν παρουσιάζεται ως λάθος, ως πτώση από τη θεϊκή κατάσταση, ως απόδειξη ότι κάτι πήγε στραβά στην ουράνια επικράτεια και προκάλεσε την κατάπτωση των πνευμάτων, όπως είμαστε εμείς, από την ύψιστη μορφή τους, και την ενοποίησή τους με ζωικά σώματα. Και έτσι, υπάρχει μία αρχαία αναλογία που διατρέχει τους αιώνες μέχρι και σήμερα, και παρομοιάζει τη σχέση του ανθρώπου με το σώμα του, με εκείνη ενός αναβάτη με το άλογό του.
Ο άγιος Φραγκίσκος αποκάλεσε το σώμα του λαστιχένιο μουλάρι, υποδηλώνοντας πως ο άνθρωπος είναι μία λογική ψυχή που ηγείται ενός ζωικού σώματος. Έτσι, εάν κανείς ασπάζεται την παλιομοδίτικη σχολή σκέψης, του επιβάλλεται με τη βία -όπως αναφέρει ο Απόστολος Παύλος: «Υποτάσσω το σώμα μου με τη βία»-, ενώ εάν ακολουθεί την Φροϋδική αντίληψη, μεταχειρίζεται το άλογό του ευγενικά, προσφέροντάς του κύβους ζάχαρης και όχι μαστιγώνοντάς το εξακολουθεί, ωστόσο, να είναι το άλογό σου.
Ακόμη και στον Φρόιντ, διακρίνουμε ένα ιδιαιτέρως ισχυρό στοιχείο Πουριτανισμού.
Ο Phillip Rieff, στο βιβλίο του, “Freud: The Mind of The Moralist” («Φρόιντ: Το Μυαλό Του Ηθικολόγου»), υποδεικνύει πως ο Φρόιντ, ουσιαστικά, θεωρούσε το σεξ εξευτελιστικό, αλλά, παρόλα αυτά, είναι στοιχείο βιολογικά αναπόφευκτο, κάτι εξαιρετικά αναγκαίο που δεν μπορούμε απλά να παραβλέψουμε. Είναι κάτι που πρέπει να αντιμετωπιστεί. Μας ακολουθεί, όμως, βλέπετε, αυτή η κληρονομική θεώρηση του εαυτού ως διχασμένου, μεταξύ του «εγώ», που αποτελεί τη λογική ψυχή πνευματικής προέλευσης, και του φυσικού σώματος, που αποτελεί το ζωικό στοιχείο. Και, ως εκ τούτου, κάθε επιτυχία στη ζωή -κάθε πνευματική επιτυχία- προϋποθέτει την πνευματοποίηση της ζωικής συνιστώσας, τον εξαγνισμό των βρώμικων και αλλόκοτων παρορμήσεών της, ώστε να καθαγιαστεί ολοκληρωτικά.
Υποθέτω πως η ιδανική σεξουαλική σχέση των ατόμων αυτών θα διενεργούνταν επάνω σε χειρουργικό κρεβάτι, με τη χρήση απολυμαντικών σπρέι!
Τώρα, είναι φυσικά αλήθεια πως ο φυσικός κόσμος, με την ομορφιά του και όλα τα στοιχεία του, είναι εφήμερος. Όλοι καταρρέουμε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, ιδίως αφού διαβούμε το αποκορύφωμα της νεανικότητας. Εντούτοις, ποτέ δεν θεώρησα πως αυτό είναι κάτι που θα έπρεπε να μας καταβάλλει.
Για εμένα, το γεγονός πως ο φυσικός κόσμος είναι παροδικός αποτελεί κομμάτι του μεγαλείου του.
Δεν μπορώ να φανταστώ τίποτα πιο αποτρόπαιο από το να φτάνει, ας πούμε, κανείς στην ηλικία των 30 ετών, και ξαφνικά να παγώνει στο σημείο αυτό για πάντα. Θα μετατρεπόμασταν όλοι, τότε, σε ένα είδος κινούμενων κέρινων ομοιωμάτων και θα ανακαλύπταμε πως, στην πραγματικότητα, οι άνθρωποι που επιδιώκουν αυτή τη φυσική μονιμότητα, μοιάζουν πλαστικοί. Και αυτό ακριβώς είναι που πρόκειται να συμβεί και σε εμάς, μέσω της τεχνολογίας, προκειμένου να επιτύχουμε μία αέναη νεότητα.
Όλα τα μέρη του σώματός μας που αποσυντίθεται και καταρρέουν θα αντικατασταθούν από επιδέξια κατασκευασμένα πλαστικά εξαρτήματα, έτσι ώστε, τελικά, θα αποτελούμαστε όλοι εξ ολοκλήρου από εξαιρετικά εξελιγμένο πλαστικό και όλοι θα αισθανόμαστε έτσι, και όλοι θα βαρεθούμε παντελώς ο ένας τον άλλο. Διότι, βλέπετε, το γεγονός αυτό καθαυτό, πως ο κόσμος μας διαρκώς φθείρεται και καταρρέει, είναι συνώνυμο της ζωτικότητάς του.
Η ζωτικότητα προϋποθέτει αλλαγή. Η ζωή υπονοεί τον θάνατο. Καταρρέει διαρκώς και, γι’ αυτό, υπάρχουν ορισμένες υπέρτατες στιγμές, στις οποίες, μέσω του σώματος, επιτυγχάνουμε ανυπέρβλητη ζωτικότητα. Και αυτή ακριβώς είναι η στιγμή, αυτός είναι ο σωστός χρόνος όπως ακριβώς ένας μαέστρος που διευθύνει μία ορχήστρα βιολιών επιχειρεί να τα κατευθύνει σε μία συγκεκριμένη ροή, τη στιγμή ακριβώς αυτή πρέπει να συνυπάρξουν όλοι. Καταλαβαίνω πλέον πως όλη η τέχνη της ζωής έγκειται στο να βρεις την κατάλληλη στιγμή, να τη βιώσεις στον σωστό χρόνο, όπως όταν χορεύεις ή παίζεις μουσική και πρέπει να ακολουθήσεις τον ρυθμό.
Έτσι, κατά τον ίδιο τρόπο, όσον αφορά την αγάπη, τη σεξουαλικότητα, αλλά εξίσου και τις απολαύσεις της γαστρονομίας, ο σωστός χρόνος είναι καθοριστικής σημασίας. Και έπειτα παρέρχεται και κάποτε υπήρξε.
Humans Addiction to sexual pleasures,
https://www.youtube.com/watch?v=MRRbeDD3nSE .
Σύμβουλος Ψυχικής & Πνευματικής Υγείας - Life Coach
† Θεολόγος - Θρησκειολόγος - Φιλόλογος
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου